First partial skeleton of Delphinornis larseni Wiman, 1905, a slender-footed penguin from the Eocene of Antarctic Peninsula
Plain Language Abstract
The oldest fossil penguins from Antarctica are known from the Paleocene and Eocene. Bones found within the Eocene sedimentary rocks of NE Seymour Island (Antarctic Peninsula) are of particular importance. They are very numerous and diverse, possibly indicating diversification and proliferation of these flightless seabirds. Unfortunately, collected specimens are largely isolated bones, and rare partial skeletons are assignable solely to the largest, so called giant, penguins. Here, new data on the skeleton of Delphinornis larseni, the most abundant among non-giant Eocene penguins, are reported. The specimen was collected from the Submeseta Formation on Seymour Island and comprises the incomplete pelvis and numerous bones from the hind-limb skeleton, including a well-preserved tarsometatarsus (a foot bone). The tarsometatarsus is a diagnostic bone, i.e., it allows one to assign a set of associated bones to a particular species. The studied individual was a middle-sized penguin, similar (in this regard) to the extant Gentoo penguin. However, D. larseni was characterized by more elongated feet. The hip bones resembled their counterparts in larger extinct species. This bird was probably up to several years old, decidedly not a chick. The finding constitutes an indispensable source of information about early penguins.
Resumen en Español
Primer esqueleto parcial de Delphinornis larseni Wiman, 1905, un pingüino de patas delgadas del Eoceno de la Península Antártica
El registro fósil más antiguo de pingüinos antárticos proviene de la isla Seymour (Península Antártica) y data del Paleoceno y el Eoceno. Los huesos del Paleoceno son extremadamente raros, mientras que los ejemplares eocenos son numerosos. A pesar de los recientes descubrimientos de esqueletos incompletos asignables a los pingüinos gigantes del Eoceno de la Península Antártica, la sistemática fiable de sus parientes contemporáneos más pequeños, conocidos a partir de huesos aislados, ha permanecido dependiente de las características del tarsometatarso. Aquí se presentan nuevos datos sobre el esqueleto de Delphinornis larseni, la especie más abundante entre los pingüinos no gigantes del Eoceno. El espécimen, proveniente de la Formación Submeseta en la Isla Seymour, comprende la pelvis incompleta y numerosos huesos del esqueleto del miembro posterior, incluyendo un tarsometatarso bien conservado (diagnóstico). El agujero acetabular es, como en los pingüinos fósiles más grandes, claramente más pequeño que el alargado agujero ilioisquiático. El área de esta última abertura, no ocupada por la faja de tejido conectivo, supuestamente representaba un tercio del foramen. Proponemos que la arteria isquiática fue, a diferencia de los pingüinos actuales, el principal vaso sanguíneo que suministraba sangre a la mayor parte del miembro posterior. La fóvea proximal de la cabeza femoral se conserva de forma que revela un aspecto osteológico de la interfaz hueso-ligamento. Suponemos que el individuo era similar, en términos de tamaño corporal, a la especie actual Pygoscelis papua, pero se caracterizaba por tener extremos de las patas más alargados. En nuestra opinión, era probablemente un ave joven, de hasta varios años de edad.
Palabras clave: Antártida; Isla Seymour; Eoceno tardío; Sphenisciformes tempranos; Delphinornis larseni; nuevo material
Traducción: Enrique Peñalver (Sociedad Española de Paleontología)
Résumé en Français
Le premier squelette partiel de Delphinornis larseni Wiman, 1905, un manchot à pieds graciles de l’Éocène de la péninsule Antarctique
L’occurrence fossile la plus ancienne de manchots antarctiques vient de l’île Seymour (péninsule Antarctique) et date du Paléocène et de l’Éocène. Les os paléocènes sont extrêmement rares, alors que les spécimens de l’Éocène sont nombreux. En contraste avec les découvertes récentes de squelettes incomplets attribués à des manchots géants de l’Éocène de la péninsule Antarctique, une systématique fiable de leurs cousins contemporains et de plus petite taille, connus par des os isolés, demeure dépendante du tarsométatarse. Dans cet article, de nouvelles données sur le squelette de Delphinornis larseni, le plus abondant des manchots de petite taille de l’Éocène, sont fournies. Le spécimen, collecté dans la formation de Submeseta de l’île Seymour, comprend le pelvis incomplet et de nombreux os du membre postérieur, notamment un tarsométatarse bien préservé (diagnosique). Le foramen acétabulaire est, comme chez les manchots fossiles de plus grande taille, clairement plus petit que le foramen ilio-ischiatique allongé. La surface de l’ouverture de ce dernier foramen, non occupée par une couche de tissu conjonctif, constituait probablement un tiers du foramen. Nous proposons que l’artère ischiatique était, au contraire de la condition observée chez les manchots actuels, le vaisseau sanguin principal nourrissant la plus grande partie du membre postérieur. La fossette proximale de la tête fémorale est préservée pour la première fois, révélant l’aspect ostéologique de l’interface os-ligament. Nous supposons que cet individu était de taille similaire au Pygoscelis papua actuel, mais était caractérisé par des pieds plus allongés. Selon nous, c’était probablement un jeune oiseau, âgé de quelques années au maximum.
Mots-clés : Antarctique ; île Seymour ; Éocène récent ; Sphenisciformes anciens ; Delphinornis larseni ; nouveau matériel
Translator: Antoine Souron
Deutsche Zusammenfassung
Das erste Teilskelett von Delphinornis larseni Wiman, 1905, ein schlankfüßiger Pinguin aus dem Eozän der Antarktischen Halbinsel
Die ältesten Fossilnachweise von antarktischen Pinguinen stammen von der Seymourinsel (Antarktische Halbinsel) und werden in das Paläozän und Eozän gestellt. Paläozäne Reste sind extrem rar, wohingegen eozäne Funde zahlreich sind. Da neuerliche Teilskelett-Funde von der Antarktischen Halbinsel ausschließlich eozänen Riesenpinguinen zugeordnet werden, beruht die Systematik ihrer kleineren zeitgenössischen Verwandten auf isolierten Knochen, speziell auf dem Tarsometatarsus. In der vorliegenden Arbeit werden neue Skelettmerkmale von Delphinornis larseni, dem häufigsten unter den nicht-gigantischen eozänen Pinguinen, vorgestellt, Das hier beschriebene Exemplar wurde in der Submeseta-Formation auf der Seymourinsel aufgesammelt, es besteht aus dem nicht vollständig erhaltenen Becken und zahlreichen Knochen des Extremitätenskeletts, einschließlich eines guterhaltenen, diagnostischen Tarsometatarsus. Das Acetabularforamen ist, wie in größeren fossilen Pinguinen, deutlich kleiner als das längliche Ilioischiadoforamen. Dessen Öffnung, frei von Bindegewebe-Bedeckung, nahm vermutlich ein Drittel des Foramens ein. Wir nehmen an daß die Ischiumarterie, anders als bei heutigen Pinguinen, das Hauptblutgefäss war und weitgehend die Versorgung der Hinterextremität übernommen hat. Die proximale Fovea des Femurkopfes ist außergewöhnlich gut erhalten und zeigt den osteologischen Aspekt der Knochen-Ligamentverbindung. Wir vermuten daß das Individuum in der Körpergröße dem heutigen Pygoscelis papua entsprochen hat, aber durch verlängerte Füße gekennzeichnet war. Wir nehmen an daß es sich um einen vermutlich jungen, mehrere Jahre alten Vogel gehandelt hat.
Schlüsselwörter: Antarktis; Seymourinsel; spätes Eozän; frühe Sphenisciformes; Delphinornis larseni; neues Material
Translator: by author
Arabic
Translator: Ashraf M.T. Elewa
Polski
Pierwszy niekompletny szkielet Delphinornis larseni Wiman, 1905, smukłostopego pingwina z eocenu Półwyspu Antarktycznego
Najstarszy zapis kopalny pingwinów antarktycznych pochodzi z Wyspy Seymour (Półwysep Antarktyczny) i datuje się na paleocen i eocen. Kości paleoceńskie są niezwykle rzadkie, natomiast okazy z młodszej ze wspomnianych epok są liczne. Pomimo niedawnych odkryć niekompletnych szkieletów należących do olbrzymich pingwinów z eocenu Półwyspu Antarktycznego, wiarygodna systematyka współczesnych im mniejszych krewnych, znanych z izolowanych kości, pozostała zależna od cech kości stępowo-śródstopowej. W niniejszej pracy zostały zaprezentowane nowe dane na temat szkieletu Delphinornis larseni, najliczniejszego spośród mniejszych pingwinów eoceńskich. Opisany w niej okaz pochodzi z formacji Submeseta na Wyspie Seymour, zaś w jego skład wchodzi niekompletna miednica oraz liczne kości kończyny miednicznej, w tym dobrze zachowana (diagnostyczna) kość stępowo-śródstopowa. Otwór panewki stawu biodrowego jest, podobnie jak u większych pingwinów kopalnych, wyraźnie mniejszy niż wydłużony otwór biodrowo-kulszowy. W przypadku drugiego z nich, część nieprzesłonięta błoniastą tkanką łączną stanowiła przypuszczalnie jedną trzecią jego światła. Uważamy, że w przeciwieństwie do współczesnych pingwinów, tętnica kulszowa mogła stanowić główne naczynie krwionośne zaopatrujące większą część kończyny miednicznej. Proksymalny dołek głowy kości udowej jest wyjątkowo dobrze zachowany, ujawniając osteologiczny aspekt powierzchni kontaktu kości i więzadła. Przypuszczamy, że prezentowany osobnik był podobny pod względem wielkości ciała do współczesnego pingwina z gatunku Pygoscelis papua, ale charakteryzował się bardziej wydłużonymi stopami. Naszym zdaniem był to najprawdopodobniej ptak młody, najwyżej kilkuletni.
Słowa kluczowe: Antarktyda; Wyspa Seymour; późny eocen; wczesne Sphenisciformes; Delphinornis larseni; nowy materiał
Translator: Author (PJ)
