Seagrass and cuttlefish—an historic association
Plain Language Abstract
Cuttlefish are cephalopods with an internal shell or cuttlebone. They inhabit a variety of marine environments including seagrass meadows. Except for the New World they have a global distribution. Although they have a shell they are rare as fossils. Their first fossil appearance is in the Late Cretaceous approximately at the same time as the first appearance of seagrass. Most fossil records are from seagrass environments. A possible scenario for this, is that following spawning and death in seagrass a small number escape predation and scavenging and are preserved. Since cuttlebones are often found on beaches, their rarity in the fossil record needs to be determined. Their absence from the New World may be explained by a reduction in suitable seagrass meadows in the late Eocene.
Resumen en Español
La pradera marina y la sepia, una asociación histórica
Con excepción del Nuevo Mundo y la Antártida, las sepias se encuentran actualmente en todo el mundo en las praderas marinas y otros entornos marinos. Tuvieron un origen en el Cretácico Superior en el Atlántico Norte. Aunque las sepias son generalmente escasas, los Belosaepiidae pueden ser localmente más comunes. Belosaepiidae y Sepiidae se encuentran en colecciones paleofaunísticas con una posible procedencia en la proximidad de ambientes de praderas marinas. En el Eoceno medio la sepia pudo haber evolucionado hasta el actual género Sepia. El registro de sepias en el Nuevo Mundo se para a finales del Eoceno, posiblemente como resultado del enfriamiento del clima. La falta de sepias en el Nuevo Mundo continúa hasta el presente. La distribución de la sepia durante el Cretácico tardío y el Cenozoico está fuertemente concentrada en la zona del Atlántico Norte, incluyendo al mar de Tetis, donde las praderas marinas tuvieron su origen y desde donde se produjo posteriormente una dispersión global. La sepia tenía una relación con las praderas marinas, que se formaron en el Cretácico tardío y que continúa hasta el presente. Esta fidelidad puede deberse a los comportamientos de la sepia en las praderas marinas, incluyendo la alimentación, la protección, la reproducción y el hecho de que las praderas marinas actúan como viveros. Las sepias fósiles están casi restringidas a los ambientes de praderas marinas, que implicaban buenas condiciones de conservación. Es posible que futuros estudios tafonómicos expliquen la razón de su rareza y de su casi ausencia respecto a otros ambientes.
Palabras clave: sepia; pradera marina; Belosaepiidae; Sepiidae; vivero; tafonomía
Traducción: Enrique Peñalver (Sociedad Española de Paleontología)
Résumé en Français
Herbiers marins et seiches—Une association historique
À l’exception du Nouveau Monde et de l’Antarctique, les seiches sont actuellement trouvées mondialement dans les herbiers marins et dans d’autres environnements. Elles trouvent leur origine au Crétacé récent dans l’Atlantique Nord. Bien que les seiches soient généralement rares, les Belosaepiidae peuvent être localement plus abondants. Les Belosaepiidae et les Sepiidae sont signalés dans les collections de faunes qui peuvent venir d’environnements passés à proximité d’herbiers marins. À l’Éocène moyen, le genre moderne Sepia a sans doute évolué à partir d’autres seiches. Le registre des seiches dans le Nouveau Monde s’arrête à la fin de l’Éocène, potentiellement en conséquence du refroidissement climatique. Cette absence de seiches dans le Nouveau Monde continue jusqu’à maintenant. La distribution des seiches pendant le Crétacé récent et le Cénozoïque est fortement centrée sur la zone de l’Atlantique Nord, incluant la Téthys, où les herbiers marins ont leur origine et à partir de laquelle ils se sont répandus mondialement. Les seiches ont une relation avec les herbiers marins depuis le Crétacé récent et jusqu’à présent. Cette fidélité pourrait être due aux comportements des seiches dans les herbiers marins, et notamment l’alimentation, la protection, la reproduction, et le rôle des herbiers marins comme nurserie. Les seiches fossiles sont presque entièrement restreintes aux environnements à herbiers marins, qui ont fourni les conditions appropriées de préservation. Les futures études taphonomiques pourront fournir les raisons derrière la rareté des seiches et leur quasi-absence dans les autres environnements.
Mots-clés : seiche ; herbiers marins ; Belosaepiidae ; Sepiidae ; nurserie ; taphonomie
Translator: Antoine Souron
Deutsche Zusammenfassung
Seegras und Sepien – eine historische Verbindung
Mit Ausnahme der Neuen Welt und der Antarktis sind Sepien derzeit weltweit in Seegras und anderen Habitaten zu finden. Ihren Ursprung hatten sie in der späten Kreide im Nordatlantik. Obwohl Sepien generell selten sind, können Belosaepiidae lokal häufiger auftreten. Sie und die Sepiidae werden in Faunensammlungen erfasst, die möglicherweise aus der Nähe früherer Seegrashabitate stammen. die Sepien haben sich möglicherweise im mittleren Eozän zu Sepia entwickelt. Mit Ende des Eozäns hört der Sepien-Nachweis aus der Neuen Welt auf, möglicherweise als Folge einer Klimaabkühlung. Bis zum heutigen Tag gibt es keine Sepien in der Neuen Welt. Die Verteilung der Sepien während der späten Kreide und dem Känozoikum ist stark auf das nordamerikanische Gebiet inklusive der Tethys konzentriert, dort wo das Seegras seinen Ursprung hatte und von wo es sich später global ausbreitete. Sepien hatten eine Beziehung zum Seegras, die in der späten Kreide entstand und bis heute andauert. Diese Verbindung ist möglicherweise auf die Verhaltensweise der Sepien zurückzuführen, die das Seegras als Futter, zum Schutz, bei der Fortpflanzung und als Kinderstube nutzen. Fossile Sepien sind beinahe ausschließlich auf Seegrashabitate beschränkt, die die geeigneten Schutzbedingungen gewährleisten. Zukünftige taphonomische Untersuchungen könnten Gründe für die Seltenheit und das fast komplette Fehlen von Sepien in anderen Habitaten liefern.
Scglüsselwörter: Sepien; Seegras; Belosaepiidae; Sepiidae; Kinderstube; Taphonomie
Translator: Eva Gebauer
Arabic
Translator: Ashraf M.T. Elewa
Polski
Trawy morskie i mątwy - historyczne stowarzyszenie
Z wyjątkiem Nowego Świata i Antarktydy, mątwy występują obecnie na całym świecie w trawie morskiej i innych środowiskach. Powstały one w późnej kredzie na północnym Atlantyku. Chociaż mątwy są na ogół rzadkie, Belosaepiidae mogą lokalnie występować częściej. Te i Sepiidae występowały w kolekcjach faunistycznych, które mogły pochodzić z bliskich środowisk traw morskich. W środkowym eocenie mątwy mogły ewoluować w nowoczesne Sepia. W Nowym Świecie wymarły pod koniec eocenu, prawdopodobnie w wyniku ochłodzenia klimatu. W Nowym Świecie mątwy nie występują do dnia dzisiejszego. Rozmieszczenie mątw w późnej kredzie i kenozoiku jest silnie skupione w obszarze północnego Atlantyku, w tym w Tetydzie, skąd pochodziły trawy morskie i gdzie było centrum ich późniejszej globalnej radiacji. Mątwy miały związek z trawami morskimi, który powstały w późnej kredzie i istnieją to do dnia dzisiejszego. To ścisłe powiązanie może być spowodowane zachowaniami mątw w trawie morskiej, w tym odżywianiem się, ochroną, rozmnażaniem i trawami morskimi pełniącymi rolę matecznika. Kopalne mątwy są prawie ograniczone do środowisk z zbiorowiskami trawy morskiej, które zapewniają odpowiednie warunki ochrony. Przyszłe badania tafonomiczne mogą uzasadniać ich rzadkość i prawie nieobecność w innych środowiskach.
Słowa kluczowe: mątwy; trawa morska; Belosaepiidae; Sepiidae; matecznik; tafonomia
Translator: Krzysztof Stefaniak
